Yazan Kadın

Sen şiiri seven kadındın, bana şiirler yazardın.

Bazen söylerdin...

Şimdi ne oldu o kadına Allah aşkına söyler misin?

Mektuplar yazardın bana, yazmayı çok severdin.

Bende sana yazardım...

O ne edebiyatla anlam bulan günlerdi...

Bence biz mektuplaşmayı azalttığımız gün bittik.

İçimizde şair ruhu kalmayınca biz tükendik.

Şimdi sana sevgi dolu mektuplar yazsam da geri gelmeyeceksin.

Posta kutum gözlerimin içiydi şimdi gönlümün Irak köşelerinde. Orayı bulursan ne alâ.

Bul ve muhakkak yaz bana, sevgi turnaları beslediğim sevgili.

Geri dönüşüm sana belki Şafak’tan sonradır ama kalbimden doğacak cümleler eskisinden daha keskin ve geceler kadar derin.

Hızlı bir başlangıç ve yavaş geçen bu ayrılık.

Mezarıma güller dikilene dek, kavuşmak yazmak kadar yakın.

Elbet bir gün diyerek başlayan her cümlem umut vagonlarını harekete geçirdi, ya bin git şu merede ya da bu boşlukta yaşamak artık muallak.

Daha ne kadar uzaktan takip etmeliyim seni bilmiyorum, yıldızlı gecelerde buluşalım istiyorum bi gün.

Gönlüm gönlüne kavuşsun. Ahi devran bir hayat, sürsün gitsin isterim.

Nasıl geçer bu deli günler bilmem.

Pencere kenarında karanlığın eşsiz boşluğunda seni beklerim.

Sen yeter ki gel gülüm, ben hep beklerim.

Bir saman kağıdına yaz, yada bir müsbette bişey bul.

Gel, kalemle bitirelim şu işi.

Sen yaz ben okurum.